آخرالزمان و ظهور
چهار محور اصلی پیش‌بینی‌های منبع‌محور (روایی) را درباره تحولات آخرالزمانیِ منطقه خاورمیانه
1. مثلث سرنوشت‌ساز: کوفه – مکه – قدس
– کوفه: کانون اعلام قیام امام مهدی(عج) و جذب نیروهای جهانی.
– مکه: نقطه آغاز خروج جهانی حضرت و بسترساز «بیعت تاریخی».
– قدس: محل فتح نهایی و پایگاه حکومت جهانی عدالت.
2. فتنه شام (سوریه)
– نویسنده فتنه‌ای چندمرحله‌ای را برای سوریه ترسیم می‌کند که از جنگ داخلی و حضور بازیگران فرامنطقه‌ای آغاز می‌شود و با ورود نیروهای انقلابی به سمت جنوب (فلسطین) اوج می‌گیرد.
– برآورد می‌شود که ویرانی‌های گسترده و جابه‌جایی جمعیت، زمینه‌ساز عبور نیروهای موعود به سمت قدس باشد.
3. عراق پس از داعش
– کاهش تمرکز دولت مرکزی و رشد جریان‌های خودمختار مذهبی.
– تهدیدهای امنیتی برای شیعیان در صورت شکل‌گیری دولت تک‌ملیتی.
– احتمال «هجوم سفیانی» از غرب عراق به سمت کوفه و نیاز به بسیج عمومی شیعه برای دفاع از این شهر.
4. ایرانِ انقلابِ زمینه‌ساز
– انقلاب ۵۷ به‌مثابه «جریان تدارکات بزرگ» برای ظهور معرفی می‌شود.
– نقش آینده ایران در سه سطح:
۱) تثبیت حکومت اسلامی در داخل،
۲) صدور الگوی مقاومت و گفتمان «امت‌سازی»،
۳) رهبری نظامی جبهه حق در برابر «ائتلاف جهانی باطل» (سفیانی، آمریکا، رژیم صهیونیستی).
5. فلسطین و زوال اسرائیل
– روایت‌های کتاب نشان می‌دهد نابودی اسرائیل هم‌زمان با ظهور یا اندکی پیش از آن رخ می‌دهد؛ دو سناریوی اصلی:
– فروپاشی از درون (مهاجرت معکوس و جنگ داخلی)،
– شکست نظامی در جنگ چندجبهه‌ای (محور مقاومت + نیروهای یمنی و سوری).
6. عربستان و خاندان آل فلان
– «سال ظهور» سال فروپاشی سلطنت سعودی توصیف شده است.
– علائم کتاب: قتل پادشاه در مکه، فرار ولی‌عهد به شام، غارت خزانه و قیام مردم حجاز و عربستان شرقی.
– کنترل مکه و مدینه توسط نیروهای یمنی و حزب‌اللهِ هِجاز پیش‌بینی می‌شود.
نتیجه‌گیری نویسنده
– آینده خاورمیانه را باید از «چشم‌انداز روایی» و نه صرفاً تحلیل‌های رایج امنیتی دنبال کرد.
– سه کشور ایران، عراق و یمن (به‌علاوه نیروهای مقاومت در لبنان و فلسطین) محور اصلی «جبهه حق» خواهند بود.
– شناخت زمان‌بندی فتنه‌ها برای دیپلماسی پیش‌گیرانه و آمادگی دفاعیِ حکومتِ «زمینه‌ساز» ضروری است
با استناد به احادیث اهل‌بیت(ع) و با رویکردی آینده‌پژوهانه تلاش می‌کنـد نقشه راه تحولات آخرالزمانی خاورمیانه را ترسیم کند تا «خواننده انقلابی» بتواند در مسئولیت اجتماعی و سیاسی خود نسبت به ظهور، نقش فعال ایفا کند.
